Τα ψέματα υφάνανε ιστό,
τα χρόνια που περάσαν ,
τον στεριώσανε.
Τα αίματα που στήσανε χορό,
μέσα στην λήθης το κρασί,
και αυτά στοιχειώσανε.
Ακίνητος ο βράχος ,δεν μιλά,
ο ερχομός της μέρας
δεν τον νοιάζει.
Τα όνειρα την νύχτα σαν ξυπνούν
μόνo αυτά , του διώχνουνε
του πόνου το μαράζι.
Στου βράχου εκεί ψηλά την κορυφή,
μια κόρη έλυσε
της κεφαλής μαντήλι,
και τότε μπρος στην πλούσια ομορφιά,
μεμιάς ο βράχος έγινε,
του πόθου το καντήλι.
Α.ΠΕΤΡΙΤΗΣ01ΑΠΡ23
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου