Τα αδιέξοδα μου
έγιναν δρόμος χωρίς αρχή και τέλος,
όπως στα όνειρα ο εφιάλτης.
Η θλίψη είναι γεγονός
που βαθιά σημαδεύει
την κάθε στιγμή και την βαφτίζει παραζάλη.
Η μόνη αχτίδα το θαμπό φως
από την λάμπα στο στενό δρομάκι
των μαύρων στεναγμών.
Οι γλυκόπικρες αναμνήσεις
έγιναν απαραίτητες
σαν οξυγόνο στην ψυχή
αλλά και αυτοσκοπός στην
διάρκεια της ημέρας των κοινών θνητών.
Ένας κύκλος χωρίς τελειωμό.....
ΑΠΕΤΡΙΤΗΣ19ΦΕΒ2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου