Ζώντας μέσα στην Ουτοπία
βλέπω το αιρ-κοντίσιον να σέρνει τον χορό.
Το αυτό ισχύει όταν την αναπνοή μου
ρυθμίζει το άνθος Εντελβάις.
Τα μάτια πάντοτε αφήνω αφύλαχτα
και γίνονται παράθυρο στο αδιέξοδο.
Αλλοίμονο!
Όμως αυτό ποτέ δεν είναι ανέξοδο.
Κοστίζει η άνεση
γιατί αποταμιεύει γραμμάτια θλίψης.
ΑΠΕΤΡΙΤΗΣ07062025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου