Ο άγιος Ανδρόνικος και η Αθανασία,
ήταν πιστό αντρόγυνο μέσα στην Εκκλησία.
Δύο παιδάκια είχανε πολύ χαριτωμένα,
που με χαρά γεμίζανε το σπίτι τα καημένα.
Πριν φτάσουνε τα δώδεκα ο θάνατος τα πήρε,
και η αγκάλη των γονιών έμεινε άδεια ,φίλε.
Ανδρόνικος σαν τον Ιώβ με πίστη στερεώθη,
Αθανασίας η καρδιά με θλίψη επλακώθη.
Στου άγιου Ιουλιανού την εκκλησιά εμπήκε,
και μόνη καταμόνη της στην ερημιά ευρήκε
ήσυχο καταφύγιο ,να κλάψει να θρηνήσει,
και του Θεού παρηγοριά με δάκρυα να ζητήσει.
Καθώς επροσευχόντανε με δάκρυα και πόνο,
είδε να έρχεται κοντά σεβάσμιο ένα πρόσωπο
μεσα στην νύχτα μόνο.
- Γυναίκα τι έχεις κι έτσι κλαις χωρίς να ησυχάζεις;
- Τα δυό παιδιά μου Γέροντα τα έβαλα στο μνήμα,
και η καρδιά μου πνίγηκε στης θλίψης μου το κύμα.
- Άκουσε κόρη να σου πω ετούτα εδώ τα λόγια,
ζουν τα παιδιά στον ουρανό και κει απολαμβάνουν ,
αιώνια ,άφθαρτα αγαθά και σαν τον ήλιο λάμπουν.
Τα λόγια αυτά της δύστυχης κατένυξαν καρδία,
και της επροξενήσανε παρηγοριά βαθεία.
-Γιατί να κλαίω ,να θρηνώ, χωρίς να ησυχάζω,
και την χαρά των σπλάγχνων μου να μην την λογαριάζω ;
Παρηγοριά εγέμισε ,σηκώθηκε να φύγει,
να ευχαριστήσει θέλησε τον Γέροντα που ομίλει,
Εις μάτην όμως έψαξε ,κανέναν δεν ευρήκε,
και τότες εκατάλαβε πως άγιος την βρήκε,
και της ομίλησε θερμά την θλίψη να της διώξει.
ΑΠΕΤΡΙΤΗΣ21102025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου