Τα δάκρυα της γέμισαν το πεζοδρόμιο,
την ρωτώ ''γιατί το κάνεις;''
μου απαντά '' εδώ δεν φτάνεις,
το να πετάς ψηλά είναι προνόμιο''.
---
Βλοσυρός την ματιά της αναζητώ,
διψώ για την απάντηση της,
απρόσμενο δώρο η συνάντηση μαζί της,
Στέκει το χείλι της ακούνητο κι ωχρό.
---
Σαν πέρασε ώρα πολλή
με το μονότονο τραγούδι της γεμάτη,
κατάλαβα πως είναι αυταπάτη,
να ανεβαίνω του σπιτιού της το σκαλί.
Α.ΠΕΤΡΙΤΗΣ06ΑΠΡ2025
