Συνταξιούχοι άνθρωποι,
γεμάτοι μοναξιά,
σφοδρώς να κατατρύχονται,
απ΄τον φόβο του θανάτου.
Να περπατούν χωρίς σκοπό,
να τρέχουν στα τυφλά,
χωρίς να δουνε κάποτε,
τον όρθρο του Σαββάτου.
-----
Μαντήλα που ξεσκέπασε,
την γέρικη ανημπόρια,
με καροτσάκι μίζερο,
και πονεμένο βήμα,
με βλέμμα κάτω να κυττά,
αιχμάλωτο του χρόνου,
και σώμα πλέον που ζητά,
παρηγοριά στο μνήμα.
Α.ΠΕΤΡΙΤΗΣ28ΣΕΠ2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου