Η ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

 

Κει  στο μικρό παράθυρο,

στον δρόμο από πάνω,

μέσα στο σπίτι το ψηλό,

ετσι  στην ησυχία,

κάθομαι μελαγχολικά,

και βλέπω τους διαβάτες

που περπατούνε γρήγορα

να πάνε στις δουλειές τους.

Ολοι μου είναι άγνωστοι,

όλους τους βλέπω ξένους,

όμως η κίνηση  αυτή

γεμίζει το κενό μου.

Γεμίζει ο χρόνος με μορφές,

κινήσεις ,γεγονότα,

τυχαίες συναναστροφές,

που κλέβουνε τον νου μου,

να μην πονά στην  ερημιά,

να μην πονά στην   θλίψη.

Παράθυρο μεσ΄ τη ζωή ,

και άνοιγμα στον κόσμο,

στην κοινωνία την μικρή, 

στη πόλη,στους  ανθρώπους 

έχω την τηλεόραση ,

όταν με ταξιδεύει 

στα  μέρη  τα δυσπρόσιτα,

στις άγνωστες τις χώρες ,

στους τοπους τους  εξωτικους,

ψηλά στα κορφοβούνια,

και στις γαλάζιες θάλασσες

και στα πολλά δελφίνια.

Ανθρώπους βλέπω που μοχθούν,

χιλιάκριβα  ματώνουν,

της κάθε μέρας νικητές,

της κάθε ώρας  κλέφτες.

ΑΠΕΤΡΙΤΗΣ09ΙΟΥΝ2024