Δεν θέλω τις κουβέντες τις ανούσιες.
Δεν τις μπορώ τις δόξες τις περιούσιες.
Απεριόριστος δεν είναι ο χρόνος,
και τούτο ευτυχώς το ξέρει ο πόνος.
Νοιώθω τις κόρες των ματιών μου να μικραίνουν,
σε ανήλιαγα πελάγη να με φέρνουν,
εκεί που ξεριζώθηκε μεμιάς ζωή αιώνων,
που σβήσανε παντοτινά οι γραμμές των οριζόντων.
Μία φωνή ακούστηκε που υπόσχεται ελπίδα,
Από τον ήλιο απόμεινε μονάχα μιά ηλιαχτίδα.
Όταν τα μάτια βούρκωσαν και βάρυνε το στήθος,
Πατρίδα,μνήμες και ψυχές όλα γινήκαν μύθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου