Γκρίζα μου έγινε η ψυχή, στο χρώμα της ασφάλτου,
σαν τον μουντό , τον άχρωμο τον δρόμο που πατούμε,
χωρίς ελπίδα και χαρά στου βίου το μονοπάτι,
χωρίς το γέλιο και το φως του χρυσαφένιου ήλιου.
--------------------------------------------------------
Την βλέπεις την ανατολή που αχνά-αχνά ροδίζει,
την βλέπεις και αισθάνεσαι παρηγοριά μεγάλη.
Και τότε η λύπη χάνεται κρύβεται τρομαγμένη,
και απ΄την σκιά της την βαρεία τίποτα πιά δεν μένει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου