ΟΤΑΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΥΜΑ ΣΕ ΕΡΗΜΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

Ο χορός  των αναμνήσεων έγινε  γρήγορος.

Ο τοίχος του φράχτη, μου στάθηκε  παρήγορος.

Τ΄ αστέρια  σιωπηλά, ατάραχα  κοιτούσαν,

Το  νέκταρ  της  βραδιάς, αχόρταγα  ρουφούσαν.

Αστέρι σιωπηλό  ,θα΄θελα να΄μουν,  μακρινό, 

Στου  πόνου  να  μην πέφτω την παγίδα ,

Της θλίψης άθικτα να ζω την   καταιγίδα.

Όμως  ελπίδας ψεύτικης  νερό  να μην το πίνω,

Γιατί γυρίζει μέσα μου και γίνεται  φωτιά,

Και κάνει την ψυχή μου  πιο  μαύρη απ΄ την νυχτιά. 

Α.ΠΕΤΡΙΤΗΣ 19/06/2021