Σαν τα καθάρια τα νερά που τρέχουν μες στο δάσος,
Έτσι και ΄γω σ΄αγάπησα με όλο μου το πάθος,
Ποτέ δεν με καθόριζε ο νόμος της ανάγκης,
Μαζί σου κάτι άλλαξε ,δεν είμαι πιά αυτάρκης.
Την ερημιά δεν την βαστώ κοντεύει να μου στρίψει,
Όλο βυθίζομαι μεμιάς και όλο πάω στα ύψη,
Συνέχεια με κυνηγά το μαύρο φάντασμα μου,
Το άγρυπνο αερικό που πήρε την χαρά μου,
Αυτή η ποθητή σκιά που τρέχω της ξωπίσω,
Αυτή η τυραννία μου που είναι η μορφή σου.
Α.ΠΕΤΡΙΤΗΣ 20/4/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου